XAGAR

Hitz Galduen Topagunea

AMETSEN UHARTEA - Laugarren atala

Lo egitea ez da oso erraza izan, egun berean inoiz gertatu gabeko gauza guztiak izan ziren, eta banan bana gogoratuz orduak igaro ditut esna. Gaur goizean jaiki, eta gosaldu baino lehen aitarengana noa. Gauza asko ulertu beharra ditut oraindik.

- Kaixo aita.
- Egun on Argi. Zer moduz?
- Orain dutela 5 egun amona hil zutela eta atzo bi basapiztik atxilotu nahi nindutela kontuan izan gabe, oso ondo.
- Argi! Ez da brometan ibiltzeko momentu egokiena.
- Badakit aita, baina ulertu ezin ditudan gauza anitz gertatu dira eta berauen azalpenak behar ditut.
- Horretarako zaude hemen, eser zaituz eta entzun iezadazu.

Eseri aurretik zerbitzariari ebaki bat eskatu eta aitari begira geratu naiz segundu batzuez. Oso zaharkiturik dago.

- Gutunean esan nizun moduan, zure amona Aitor Garmendiarekin ezkondu zen. Beraien erlazioa bukatzean zure amonak beldur asko izan zuen. Aitor Nerearekin ezkondu zenean zure amonak azkar antzeman zuen arriskua. Nereak Aitor erabili zuen Ilargi amonaren informazioa lortzeko. Amona horregatik bizi izan da ezkutuan.
- Emakume horren erruz ez dut nire amona ezagutu!
- Lasai Argi! Esan nizun lez, Aitorrek liburu bat idatzu zuen, amona non ezkutatu zen esanez. Baina Aitor hil zutenean liburu hori Nerearen eskuetara iritsi zen. 
- Aitor hil zuten ere?
- Bai, baina hori ez da garrantzitsua orain. Gogoratzen duzu profeziak zer esaten duen?

Profezia gogoratzen dut, baina momentu honetan ez nuen uste gogoratu beharko nuenik.

- Bai, baina zer erlazio dute amona Ilargik eta Aitorrek profeziarekin? Nik uste nuen historia soil bat zela.
- Ez. Profezia guztiak kontuan hartu behar dira. Batez ere hau.
- Zure amona da profezia gerta ez dadin zer egin behar den dakien bakarra.
- Baina aita, amona hilik dago! Nola nahi duzu informazio hori lortu?
- Amonak ederki zekien arriskuan zela bere bizia, eta ziur nago informazio hori igaro digula. Ez dakit nola, ez dakit non. Baina bizi izan zen lekuan oharren bat edo pistaren bat utzi behar izan zuela pentsatzen dut.
- Baina nola nahi duzu bertara iristea? Horretarako liburua beharko genuke, liburua Nerearen eskuetan dagoela esan didazu, eta "Biharamun Iluna"-ren gotorlekuan sartzea ez da gauza erraza. 
- Badakit, horregatik eskatu dizut etortzeko.

Aitak eskatu ezkero edozer gauza egiteko gai naiz, baina "Biharamun Iluna" taldearen gotorlekuan lapurketa bat egitea egin ditudan ekintzak baino zailagoa izango da. Gai izango al naiz?

- Beraien gotorlekuan sartu nahi nauzu liburua lapurtzeko?
- Ez Argi. Nahiz eta oso ona zaren, zure mailatik gora geratuko litzateke hori. Aitorrek eta Nereak seme bat izan zuten, Mikel. Mikelek urteak aurrera joan hala, emakume bat ezagutu zuen, eta bien ondorengoa da Amets, Aitorren iloba. Hospitaletik etxera zihoazela istripu bat izan zuten. Istripuaren zergatiak ez daude argi, beraz ez nago ziur istripu bat izan zen ala ez. Garrantzitsuena Mikel bertan hil zela jakitea da, emazteak esku bat galdu zuen, eta Ametsek ez zuen zauririk izan.
- Aita, horrekin esan nahi didazu...?
- Bai. Profeziako mutila Amets da. Aitor azkar konturatu zen hortaz, horregatik urte betez, egunero istorio berdin bat kontatu ohi zion, egunero istorio berdina.
- Liburuko istorioa?
- Bai. Ametsek urte bete soilik zuenean Nerea buruzagi den "Biharamun Iluna" taldeak Aitor hil zuen, bere liburua eskuratzeko. Egun hartatik aurrera, amak kontatu behar izan zizkion Ametsi istorioak, baina aitonaren istorioa kontatu arte ez zuen lo hartzen.
- Beraz, Ametsek istorioa ezagutzen du!
- Orain ulertzen duzu zergatik zauden hemen? Amets aurkitu behar duzu! Bera da amonaren jakintzak topatzeko dugun itxaropen bakarra.
- Baina non aurkitu behar dut? Ba al dakizu non bizi den?
- Iparraldeko herri txiki batean bizi da.

PUM

Kanpora begiratu dut, ez dut ezer ikusi. Aitari begiratu diot, lurrean etzanda dago, odoleztuta. Bularrean tiro bat jaso du eta nik ezin izan dut ezer egin.

- Aita, aita! Lasai, ondo jarriko zara. Laguntza! Mesedez, norbaitek lagun gaitzala!
- Ez Argi! Ez dago denborarik, alde egin behar duzu! - arnas estuka ari zait hitz egiten - Herriak Elmek izena du. Bizpairu eguneko bidaia duzu iparralderantz. Azkar joan behar zara, beraiek baino lehenago topatu behar duzu. Joan zaitez, hemen daude! "Biharamun Iluna" taldekoan hemen daude.
- Aita, ez naiz joango.
- Argi, entzuidazu! - eskua lepotik sartu eta lepokoaren soka hautsiaz - Tori hau, beharrezkoa izango zaizu. Orain alde, azkar!
- Baina, aita...
- Segi, azkar! joan zaitez hemendik. Etxearen atzeko aldean dagoen autoa hartu eta joan zaitez. Maite zaitut Argi.

Hitz hauek esatearekin batera bere bihotzak lan egiteari utzi dio. Lepokoa eskuetan hartu eta muxu bat eman diot masailean. Hemendik aldegin beharra dut. Tiro hotsak entzuten ditut leku guztietatik. 

Etxe atzera iristean autora sartu eta iparralderantz noa, nora noan oso ondo jakin gabe. Elmek herrira joan eta Amets aurkitu behar dut.

AMETSEN UHARTEA - Hirugarren atala

Tren geltokia hutsik zegoen, etzen inor ikusten lehiatilako txartel saltzailea kenduta. Bertara joan eta Ollik herrira zihoan lehen trenerako txartel bat erosi nuen. 

Geltokia ez bezela, trena jendez gainezka zegoen, harat eta honat zebilen jendea, inongo helbururik izan gabe. Oso arraroa zen guztia. Nire eserlekuan eseri eta bidaia luzea zenez lokuluska txiki bat egitea otu zitzaidan. Zurekin egin nuen amets, hain zaude urrun eta gertu batera... Esnatu nintzenean nire bagoia etzen lehengoa. Bidaiari guztiak aurreko bagoian zeuden erdi haserre mugitu behar izan zirelako. Burua altza eta bi gizon ikusi nituen hizketan niri begira. Nigana etorri ziren.

- Egun on. Zu zara Argi Artetxe anderea?
- Ez! Nahasturik zaudete.
- Badakigu zeu zarela! - esan zuen haserreturik - Ez esan gezurrik!
- Zer nahi duzue nitaz? Utzidazue pakean!

Bigarren gizonak, gerrian zintzilik zuen pistola atera eta kopetean jarri zidan.

- Zure aita non dagoen jakin nahi dugu, esan ezkero bizirik aterako zara.
- Nire aita? Nere aita orain dela... 15 urte hil zen.
- Ez esateko gezurrik esan dizut! Bestela zure biziak egin du.

Pentsatzen nengoela irudikaturik, lehiotik begiratu nuen. Ollikera iristen ari giñen. Bertako lakua ikusi nuen. Etziren bizpairu minutu baino gehiago falta. Baina zerbait egin beharra nuen aita salbu izan zedin.

- Zergatik nahi duzue nire aita aurkitu? Aitak aspaldi utzi zigun eta beste bizitza bat bizitzera joan zen gu alde batera utzita. Zerbait nahi baduzue berari galdetu beharko diozue, nik behintzat ez baitakit non dagoen. Eta ezta jakin nahi ere!
- Eta orduan zergatik zoaz zure gazte denborako herrira? Agian zure aita hemen dagoelako izkutaturik? Ezta ideia txarra ez? - barrezka hasi zen - Gure buruzagiari ilusi asko egingo dio zure bisitak.

Beste bagoitik gizon bat etorri zen, garraxika eta maldizioka. Bi gizonak beregarana joan ziren.

- Etorri gaitezke gure lekuetara jada ala ez? Zer ari zarete egiten?
- Esan dizuegu atxiloketa bat egin behar dugula. Utzi poliziari lan egiten! Nola duzu izena?
- Martin.
- Martin, poliziaren izenean, beste bagoira bueltatu zaitezen eskatzen dizut, guk gure lana egiten jarrai dezagun.

Nire aukera zen. Gizonarekin hitzegiten ari ziren bitartean bagoairen atzeko atetik ihes egin eta tren geltokira salto egin nuen trena guztiz gelditu baino lehen.

Ez nekien nora joan. Ezin nuen zurekin gelditu nintzen lekura joan, jarraitu egingo baitzidaten. Nora joan? Zer egin? Tren geltokitik irten eta korrika aldegin nuen baso alderantz, bertan ikusiko ez zidatelakoan. Baina basora iritsi baino lehenago kotxe bat azaldu zen nire aurrean, bat batean.

- Argi! Igo azkar! Zure aitak bidali gaitu! Igo azkar! Berarengana eramango zaitut!
- Eta nola dakit ez zarela treneko bi basapizti horiekin ari lanean?
- Zure aitak galdera hau egin ezkero, "zuri istoria guztia kontatzeko garaia iritsi dela" erantzuteko esan dit, horrekin nahikoa izango dela.
- Ados, baina lehen esan duzu aitak biali zaituztela. Autoan bakarrik zaude!
- Treneko gizona gogoratzen duzu?
- Zein?
- Bere lekura bueltatu zitekeen ala ez galdetu duena.
- Bai, Martin izena zuela esan du.
- Bai! Martin nire aita da. Zure osaba.
- Orduan zu? Nire...
- Orain ez da momentu egokiena. Aitak azalduko dizu dena.

Begiak galtzadan jarri nituenerako basoan barrena sartuak ginen. Noizbehinka tren geltokiko argiak begiztatera iristen nintzen, gure atzetik zetorren autoaren argiak bezala.

- Bide luzea egin ondoren hona iritsi gara. Hau da istorio guztia. Baina jarraitu egin digute, badakite hemen nagoela, eta zure bila daude aita!
- Lasaia Argi! Orain zoaz ohera, bihar hitzegingo dugu.

AMETSEN UHARTEA - Bigarren atala

Eguzkiaren lehen printzak lehiotik sartzearekin batera esnatu naiz. Egunero egin ohi dudan moduan, postontzitik egunkaria hartu eta sukaldera noa. 

Berrien jakinminak bultzatuta, egunkaria ireki dut eta orrien artetik gutun bat erori da lurrera. 

Argi maitea, 

Arrisku larrian gaudela uste dut. Badakizunez, zure amona Aitor Garmendia izeneko gizon batekin ezkondu zen zure aitonarekin ezkondu baino lehen. Aitor Nerea Arrutirekin ezkondu zen. Orain dela 5 urte Nerea "Biharamun Iluna" izeneko taldeko buruzagi bihurtu zen, eta Aitorrekin zituen loturak hautsi zituen, baita Aitor hil ere. 
Hala eta guztiz ere, hil baina lehenago Aitorrek liburu bat idatzi zuen, non zure amona nola aurkitu azaltzen duen istoria batean. Nereak Aitor hil ostean, liburu hori lapurtu zion eta zure amonaren bila ibili da urte hauetan. Ez dakit egunkaria irakurri duzun hala ez, baina zure amona atzo hil zuten. Zihur nago "Biharamun Iluna" taldeko norbaitek hil duela.
Zuri istoria osoa kontatzeko garaia iritsi da, amona Ilargiren ondoren nire bila etorriko baitira. Nere agintaldia bukatzear dago, eta zuk gauza asko jakin behar dituzu oraindik. Hemendik bi egun barru ikusiko dugu elkar, arratseko hiruretan, betiko tokian. Abiatu zaitez ahal bezain azkar, bestela etzara garaiz iritsiko.

Besarkada bat.

Aita

Kafe katilu bat eta bi tostada gosaldu bezain laster, biltegitik maleta gorri zaharra hartu eta ohe gainera bota dut. Maleta egin eta bidaiarako beharrezko izango nituen gailuak bildu ditut.

Ordu erdi beranduago, egunkaria eskutan dudalarik, etxeako atea itxi eta tren geltokirantz abiatu naiz erdi lasterka.

AMETSEN UHARTEA - Lehen atala

Egunean zehar bilatutako ametsen errealitatea bizitzen dugun hontan, nola ulertu behar dugu ulertu ezin duguna? Errealitate ilun batean bizi gara eta bertan iluntasuna argitzen duen argia amets bat besterik ez da.

Ezintasuna gure bizitzaren jabe den egun hauetan ametsetan lortzen dugu aurrera jarraitzeko indarra. Inguratzen gaituzten arazo eta gaizki-ulertuek ez dute lekurik ametsetan, zergatia ez dakigu baina egun triste eta ilunetan ere ametsetan poztasun batek hartzen du gure bizitzaren gidaritza.

Ametsak gure lurretan eraikitako itsasargiak dira. Argia ematen digute iluntasunez beteriko itsaso bortitzean. Errealitate bihurtutako itsaso baten hondartzan gizon batek idatzitako mezua bezala: 

"Lagun maitea, ez dakit nor zaren, ez dakit nongoa zaren, ez dakit non zauden... Ez pentsa
ilargira eramango zaitudanik, baina noizbait ilargira joan ezkero, han izango nauzu zai. Ametsetan uhartean itxarongo zaitut eta itsasoan galduta baldin bazaude, nik argituko dizut bidea."

Itsasargiko zaindariak mezua botila batean sartu eta itsasora jaurti zuen, noizbait erantzunik izango zuen jakin gabe.

Pescar picando




¡Ya han picado!


Una de humor

Muy pocas personas y demasiada gente

Está claro que hay personas a las que la vida les sonríe y otras a las cuales les da la espalda. Pues bien, he de confesar que a mí no me sonríe. Todos sabemos que en cierta medida es difícil ser feliz en la vida, pero comprendemos que los malos momentos hacen que sean especiales los buenos momentos. 

Pero, cuando alguien tiene la mala suerte de que haya más malos momentos que buenos, la vida le da la espalda. Me gustaría saber que hay de suerte en todo esto. Si simplemente es suerte o todos o solo uno o dos... tiene la culpa. 

En la vida nos encaminamos por sendas difíciles a las cuales nos enfrentamos en el día a día. Y en esos caminos es donde conocemos a las personas especiales que nos hacen la vida más feliz. Pero, ¿cómo te enfrentas a la vida cuando sabes que las estas perdiendo? Me preguntareis a ver que significa perder a alguien; que es perder si no es no encontrar. Es sentirse solo entre tanta gente. 

Pero todavía es más difícil y duro perder a esas personas sabiendo que así son más felices. ¿Cómo dejas de ser más feliz sabiendo que ellas lo son más? Pues es un "lo hago por ti", un "os quiero", un "ser felices de mi parte".

Hay momentos en la vida donde ves que la gente llega a un cruce, donde toma el camino que tú  no querías, pero eres feliz, porque esa persona también lo es. Pero hay otros momentos donde la gente toma caminos y tú te das cuenta que el tuyo se ha acabado. No es que no elijas en el cruce, es que no hay tal cruce. Es un "quiero pero no puedo", un "lo intento, pero no", un "aquí no pego nada". 

A veces, la soledad es la mejor compañía que te aguarda una amarga despedida. Hay veces donde no queremos ver la realidad y seguimos fingiendo que todo va bien. Hay veces que intentamos tomar decisiones y no las tomamos por miedo. Pues bien, hoy no es uno de esos días, hoy tomo la decisión. Aparto mi felicidad personal a un lado para que podáis ser más felices. 

No es un "adiós", no es un "hasta luego", es un "hasta que tú quieras" o "hasta que queráis". Hay días en que te das cuenta de que has pasado de ser amigo a novio de... o que simplemente ni siquiera eras amigo. Días que sabes que estas fuera de lugar o que simplemente no piensan en ti. Es duro, sí, y para mi más. Pero os veo, y veo felicidad; me miro, y no veo plenitud. No es que no lo haya intentado, pero no quiero seguir dando más cabezazos a un muro que está claro que no va a ceder.

No os diré no lloréis, pues no todas las lágrimas son amargas. Lo que si os pido es que disfrutéis de la vida como yo no puedo, y que seáis tan felices que contagies a los de alrededor. Ser felices, porque así, en cierta medida, yo también seré más feliz.


No es un "adiós", no es un "hasta luego", es un "hasta que tú quieras" o "hasta que queráis". 


Os quiero y siempre os querré